IN HET DIEPE

“Linde, kom nu!” Lauren zag hoe haar nichtje met tegenzin uit de auto kwam.

“Maar ik wil niet naar de zwemles! Ik wil nie-ie-iet!”

“Ik weet het, popje,” suste Lauren. “Maar het moet van je mama.” Ze zuchtte diep, nam de roze Hello Kitty-zwemtas van haar nichtje uit de koffer van haar auto en nam Linde bij haar hand mee de parking over naar het zwembad.

Van zodra ze hand in hand het gebouw binnenliepen, wist Lauren weer waarom ze zelf zo’n hekel had aan openbare zwembaden. De geur van chloor sneed onmiddellijk door haar neus en in haar hoofd doemden pijnlijke herinneringen op aan de verplichte tweewekelijkse zwemlessen tijdens haar middelbareschoolcarrière. Ze was er heel vaak onderuit proberen te komen door haar sportleraar te vertellen dat ze ongesteld was en dus echt niet kon deelnemen aan de zwemles, maar na een paar maanden had hij niet meer willen geloven dat ze een heel regelmatige cyclus had van twee weken en vanaf toen had ze altijd moeten deelnemen, ongesteld of niet.

Ze stapte met Linde in de richting van de kleedkamers en keek ondertussen door de glazen wand naar het nu nog lege zwembad.

“Dag, Linde”, hoorde ze een zachte mannenstem zeggen en ze voelde hoe Linde achter haar rug weg kroop. Lauren keek verontschuldigend naar de man die voor haar stond en van wie ze veronderstelde dat hij de zwemleraar was. “Sorry, ze heeft er niet veel zin in vandaag, geloof ik.”

Meester Nico haalde zijn schouders op en trok een gepijnigde grimas. “Dat heeft ze nooit.” Terwijl hij sprak, liet Lauren haar blik over de spieren van zijn borstkas glijden, duidelijk afgetekend onder het strakke witte T-shirt dat hij droeg, en dat haalde haar voornemens voor de rest van de voormiddag overhoop. Ze was van plan geweest om zo meteen nog wat boodschappen te doen, maar nu konden die haar gestolen worden. Ze had veel meer zin om in het zwembad te blijven en te kijken naar hoe meester Nico haar nichtje leerde zwemmen, of beter: om simpelweg naar meester Nico te kijken.

De deur van het zwembad piepte een beetje toen er weer iemand binnen kwam. Een blond meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Linde kwam op meester Nico afgestormd en vloog in zijn armen. Meester Nico pakte haar op en gaf haar een kus. “Dag, Juliette!”

“Dag, meester Nico!”

“Ga je maar vlug klaarmaken.” Juliette huppelde vrolijk naar de kleedkamers.

De zwemleraar keek Lauren lachend aan. “Sommige kinderen komen gelukkig wél graag naar de zwemles.”

“Linde?” vroeg hij toen. “Ga jij je ook omkleden?” Het koste meester Nico en Lauren best wat moeite om Linde zo ver te krijgen dat ze naar de kleedkamers ging, maar even later stond ze toch in haar paarse zwempakje met witte stipjes klaar voor de zwemles. Juliette was ondertussen al in het water aan het spelen, samen met nog een derde meisje. Terwijl meester Nico zich over Linde ontfermde, ging Lauren in de tribune zitten.

Het zwembad was voor de rest volledig leeg, want meester Nico huurde het openbare zwembad op zaterdagmiddag helemaal af zodat hij ongestoord les kon geven aan kleine groepjes kinderen. De zwemles duurde een uurtje. Juliette en het andere meisjes konden al alleen een breedte zwemmen, zelfs zonder zwembandjes, dus meester Nico concentreerde zich voornamelijk op Linde.

Lauren zag hoe hij haar leerde hoe ze op haar rug moest blijven drijven, terwijl hij haar met zijn hand ondersteunde. Daarna liet hij haar een tijdje watertrappelen.